Inwendige geneeskunde
Een echte specialisatie van de algemene geneeskunde, die alle pathologieën behandelt.
Interne geneeskunde is het specialisme van moeilijke diagnostische procedures en de behandeling van dieren die lijden aan polypathologie of algemene ziekten.
Waar de verschillende organen kruisen, bezit de internist de nodige kennis om een overzicht te behouden in complexe situaties en het op punt stellen van een diagnostische of therapeutische strategie. Het zorgt voor de patiënt als geheel.
Met behulp van de medische vooruitgang en de moderne technologie zijn sommige specialisatie zeer nauw geworden, wat ook nodig is voor bepaalde patiënten, maar deze vernauwing heeft ook geleid tot de nood aan artsen die opgeleid zijn om het overzicht tussen al deze organen te behouden zoals een internist doet.
Redenen voor overleg:
- Algemene symptomen:verminderde eetlust, gewichtsverlies, verhoogd waterverbruik, koorts, depressie, bloedarmoede, geelzucht, opgezette buik, bloeding, knobbel
- Spijsverteringssymptomen: braken, diarree, oprispingen, bloed in de ontlasting, abnormale kleur van de ontlasting, constipatie, enz.
- Cardiorespiratoire symptomen:hoesten, kortademigheid, ademhalingsmoeilijkheden, syncope, malaise, hartruis, aritmieën, loopneus, niezen, enz.
- Urine-symptomen: moeite met urineren, vaker plassen, bloed in de urine, vulvaire afscheiding.
- Neurologische symptomen:stuiptrekkingen, desoriëntatie, evenwichtsverlies, tremoren…
Miltumoren
Milttumoren vertegenwoordigen 7% van de tumoren die bij honden worden aangetroffen. Ze zijn veel zeldzamer bij katten.
De meest voorkomende tumor van de milt is het hemangiosarcoom. Bepaalde rassen hebben er aanleg voor: de Duitse Herder, de Golden Retriever, de Labrador, de Boxer, de Poedel… maar komt voor bij alle rassen met een overwicht in middelgrote tot grote rassen.
Als het gaat om kwaadaardige tumoren, die ongeveer een op de twee gevallen vertegenwoordigen, is hun prognose vaak slecht. De sterke vascularisatie van de milt zorgt er inderdaad voor dat deze tumoren de neiging hebben om snel te metastaseren.
Een massa op de milt kan uw dierenarts soms voelen tijdens buikpalpatie. Het is ook mogelijk dat zo’n massa zichtbaar wordt gemaakt op röntgenfoto’s, echografie of CT-scan. Meestal worden de massa’s op de milt echter pas laat ontdekt, wanneer dit orgaan scheurt, bij gebrek aan preventieve onderzoeken of suggestieve symptomen. Er is dan sprake van een buikbloeding. Het dier is meestal erg neerslachtig, in shock, heeft bleke slijmvliezen, kan ademhalingsmoeilijkheden hebben en een opgezwollen buik. In dit geval zal met spoed een operatie worden uitgevoerd, met als primair doel het stoppen van de bloeding. Indien nodig kunnen later aanvullende onderzoeken en een verlengingsonderzoek (bloedonderzoek, abdominale en/of cardiale echografie, thoraxfoto’s, enz.) worden uitgevoerd.
In aanwezigheid van een miltmassa is een operatie vereist. Pas na histologische analyse kan de aard van de massa worden bepaald en daarmee de mogelijke diagnose van milthemangiosarcoom worden vastgesteld. Als dit niet voorafgaand aan de operatie is gedaan, maakt de bovengenoemde verlengingsbeoordeling het mogelijk om te weten of er al metastasen zijn en dus om de prognose te verfijnen (die natuurlijk vertroebeld wordt door de bewezen aanwezigheid van metastasen). een chemotherapieprotocol kan dan worden genomen.
Vanwege de grove of weinig suggestieve klinische symptomen herinneren milthemangiosarcomen ons aan het belang van aanvullende onderzoeken als preventieve maatregel bij onze honden vanaf 6 jaar. Idealiter zouden hematologie en echografie van de milt elk jaar moeten worden uitgevoerd.
